Kitap hakkında: 2009 / Büyülü gerçekçiliğin ustasının efsanevi romanı, hem ünlü adaşı hem de Richard Bach'ın geleneklerinin değerli bir devamı; ancak Carroll, Vonnegut veya Douglas Adams'la karşılaştırılmaktan hoşlanmaz; Hesse, Marquez ve kendi deyimiyle "yetişkinler için peri masalları" yazarlarıyla karşılaştırmayı tercih eder. Cullson James'le Tanışın. Manhattan'da yaşıyor ve kocasını ve kızını seviyor. Rüyaları hayatı tarafından belirleniyor ama bir noktada hayatın kendisi de rüyalar tarafından belirlenmeye başlıyor. (arka kapak) Bu, kelimenin tam anlamıyla elinizden bırakamayacağınız bir kitap. "Ay'ın Kemikleri" zor bir günün ardından sizi yumuşak tüylü bir yatak gibi sarıyor ve uykuya dalmışken aniden parmağınızı kaldıramadığınızı fark ediyorsunuz: demir çeneler yataktan çıkmış ve kapanmaya başlıyor. Stephen King Carroll'un romanı kısmen Stephen King'in yazılarına benziyor... ama Kara Kule'nin yazarının karanlık psychedelia'sı yok. Mükemmel okuma, esprili, hafif, hem metroya hem de evde sakin bir akşama uygun. Umutsuz züppeliğe saplanmayan herkese tavsiye edilir. "Yabancı" Romanın çekiciliği fantezi kısmında bile değil... normal, neredeyse dünyevi gerçekliğin zevklerinin tanımlanmasında yatıyor. Herhangi bir modern yazarın gerçekten sağlıklı, çekici ve dengeli bir bireyi tanımlamayı başarması nadirdir, ancak Jonathan Carroll bunu başardı. Bu, kahramanın kocası. İlk geceleri, İtalya'daki hayatları, ebeveynlerine yaptıkları geziler, küçük bir mutfakta kahvaltıları; her şey hayat veriyor. Jonathan Carroll hayatın cömertliğini metnin cömertliğine dönüştürmeyi başardı. Mistisizm, basit bir doğal üründen yapılan bu yemeğin baharatı olarak düşünülebilir. Olga Slavnikova Olay örgüsünün yapısı en çok Stephen King'in "Karanlık Kule" serisini anımsatıyor... Benim zevkime göre Carroll daha ilginç, daha belirgin yazıyor. ve King'den daha sert. "Bones of the Moon" bir oturuşta okunurken, King'in kahramanlarının çok ciltli maceralarının üstesinden gelmek olağanüstü bir azim gerektiriyor. Ancak asıl mesele farklı - Carroll zaman kaybetmedi, suyu sıktı ve Kara Kule'ye ve onun hükümdarına giden yolu 280 sayfaya sığdırdı. Bu beni inanılmaz mutlu ediyor...Sergei Krasikov (“Düğmeler”»)